Czarny Zakon III: Szara Epoka- Wątek Główny

Stare sosny wokół Rezghner zaszumiały nieznacznie, kiedy, wraz ze świtem, wyszedłeś przed stajnię swego oddziału, aby rozprostować nogi zasiedziałe od przypatrywania się porannym ćwiczeniom szermierczym i oporządaniu waszych wierzochwów. Miejscowi byli dzisiaj dosyć cisi, co zapewne znaczyło, że przeraża ich perspektywa zbliżającej się "wizyty" Szarych. Ot, rutynowe zebrane procentu dochodów i zbiorów w zamian za "pozostawienie" tych parudziesięciu na krzyż domów w spokoju, z dala od niszczycielskich właściwości tych tajemniczych kryształów, które są noszone przez niektóre z elfów. Ramiona wiatru musnęły twoje niegolone policzki, pozwalając luźnniejszym włosom wyzwolonym spod ucisku kapelusza na swobodne powiewanie ponad twoimi twardymi ramionami. Mijający Cię rolnicy i rzemieślnicy, ot prostaczkowie w skórzanych kamizelach i zabrudzonych koszulach oraz przetartych od brudu spodniach, pozdrawiali Cię uniesioną dłonią lub prostym skinieniem głowy, by też zaraz powrócić do swoich porannych zajęć. Niebo zapowiadało spokojny poranek, jedynie wiatr zdawał się przynosić jakieś niepokojące sygnały. Coś wisiało w powietrzu i nie był to ani deszcz, ani grad...
- Panie poruczniku - Twój oficer, Miles, stanął za Tobą, w odległości paru kroków, eksponując na skutek rozpiętego, skórzanego płaszcza, rękojeści dwóch, zdobionych bagnetów wojskowych oraz kolbę długiego, stalowego rewolweru. Jego zwinne, bystre spojrzenie zdawało się badać uważnie twoją sylwetkę. Czułeś to. Zawsze to odczuwałeś, gdy byłeś z Milesem sam na sam.
- Przygotowaliśmy konie dla pana i paru zwiadowców, tak jak pan sobie życzył. sir. - Miles mówił płynnie we wspólnej mowie, aczkolwiek dało się odczuć bardzo ostry i flegmatyczny akcent jego ojczystego języka. - Nie mieliśmy żadnych raportów odnośnie Szaraków w okolicy, nie mniej jednak zalecałbym zabranie co najmniej dwóch woltyżerów ze sobą. Albo chociaż jednego hulakę. Nie znamy jeszcze tych lasów tak dobrze jak byśmy chcieli. - Pomiędzy wami zapadła cisza, przerywana jedynie odległym stukotem końskich kopyt wyprowadzanych ze stajni. Dodatkowo dało się słyszeć jakieś bardziej podekscytowane głosy. Chłopcy się przechwalali między sobą, jak zwykle...
- Dam głowę, że tym razem to ja zestrzelę więcej wiewórek. - wyszczerzył zęby niski, czarnowłosy młodzieniaszek z nieco niepokojącym błyskiem w oku. Zakręcił rewolwer  na palcu, niebezpiecznie umieszczając wspomniany w pobliżu spustu. - Te zwiady bywają takie nudne, że to jedyne czym można je sobie urozmaicić... -
- Daj spokój, Davies, ostatnio nie trafiłeś nawet pół ślepego szopa. - Roześmiał się na jego przechwałkę rudy pół-elf, co najmniej o pół wieku młodszy od Miles'a. - To ja góruję wśród wiewiórczych strzelców, wszyscy zwiadowcy o tym wiedzą! -

Poranny wiatr przyniósł w pobliże magazynowego zaułka jedynie słodkawy odór gnijącego zboża i dawno nie złuszczanej z metalu rdzy. Wyszedłeś sam, wcześnie rano, zostawiając swych towarzyszy na wartowniczym czuwaniu (w rzeczywistości i tak pewnie większość z nich zasnęła, po ostatnich, nieprzespanych nocach). Chciałeś rozejrzeć się wokół magazynowej przecznicy, ot, upewnić się, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Przed wyjściem dotknąłeś oczywiście malutkich runicznych symboli wydrążonych na framugach głównego wejścia, aby się upewnić że gobliński system zabezpieczeń dalej działa bez zarzutów. Charakterystyczny pstryczek ciepłych iskier uderzający cię po palcach upewnił cię w przekonaniu, że wszystko jest w najszwyższym porządku. Zasunąłeś cięzkie metalowe drzwi magazynu i zastawiłeś je na powrót pustymi, lekko przegniłymi skrzynkami załadunkowymi, następnie przykrywając je plandeką. Potem spokojnie przycupnąłeś w swym ulubionym zaułku wypadowym, aby zaplanować całą trasnę "obchodu" zwiadowczego. Zabrałeś, oczywiście, ze sobą większość swego wypadowego sprzętu, chociaż doświadczenie zwykło cię nauczać, że i tak skończysz w sytuacji, gdzie będzie ci on niezwykle potrzebny, a akurat zawleczki przy twoich pasach żołnierskich będą puste. Właśnie miałeś wypłynąć zza zaułka, gdy Twoją uwagę zwróciły nagłe, dosyć hałaśliwe odgłosy z przecwiległej strony przecznicy. Mrucząc pod nosem coś o niespodziance, w paru susach wspiąłeś się na stabilną konstrukcję z magazynierskich skrzyń i przycupnąłeś na samym niemalże szczycie, tuż za największą plandeką, pozwalająć swemu umundorowaniu zstopić się z jej brudnymi kolorami. Wtem twe oczy ujrzały, jak z porannej mgły smrodu i brudu, na uliczkę sąsiadującą z waszą siedzibą wchodzi dwójka młodzieńców. Ubrani raczej zwyczajnie, ot skórzane kafatny założony na całkiem gibkie torsy i krótkie wełaniane spodnie, wraz z nieco znoszonymi butami. Na twoje oko pół-elfy, ale widocznie, niebieskie tatuaże na ich szyjach i odsłoniętych ramionach nie pozastawiają żadnych złudzeń. Niewolnicy. Ot, chłopcy na posyłki jednego z lokalnych mieszczuchów, jednego z tych brudnych Szaraków.
Twojej uwadze nie umyka także fakt, że jeden z chłopców, nieco postawniejszy, o blond włosach i jasnych oczach, trzyma w brudnej dłoni prosty, stalowy, lekko zakrzywiony nóż. Chłopcy zwalniają i zatrzymują się.
Po chwili lekko przykucają. Chyba, według Twojej opinii, zaczynają się nieudolnie skradać.
- Myślisz, że schował się w którymś ze starych magazynów? - Słyszysz szept jednego z nich, skierowany w stronę towarzysza.
- Możliwe. - odpowiada drugi, z dużą dozą ostrożności. - Zdarzało już mu się zwiewać nie raz, a za każdym razem znajduje nowe kryjówki.. Lepiej do nich zajrzyjmy. -
Obaj kiwają zgodnie głowami i ruszają powoli w dół przecznicy, póki co w kierunku opuszczonego magazynu solnego, parę budynków dalej od tego, który służy za siedzibę twoim ludziom. Rozglądasz się dokładniej. Ulice są puste. Chłopcy kogoś szukają i raczej nie jest to zwykły przechodzień.

Słońce powoli wschodziło nad horyzont. Czułaś jak przyjemna bryza owiewa twoje wychudzone ramiona, świadcząć o nadchodącym, zupełnie nowym dniu. Tej nocy razem z Kamieniem i Skałą zatrzymaliście się na jedynym z mniejszych wzgórz, tuż poza granicami lasu. Stamtąd z łatwością mogłaś dostrzec najbliższe siedziby ludzkie, oczywiście, zakłądając, że wogóle było na co patrzeć. Ot, parę cienkich strug dymu swobodnie wypływających zza otaczających was wzniesień. Prawdopodbonie jakaś mniejsza wioska, aczkolwiek...
Głos mówił Ci wyraźnie. To właśnie takich miejsc masz szukać na początek. Mówił także, aby unikać Szarych Elfów i to za wszelką cenę. Przynajmniej na razie. Twój widok mógłby wzbudzić u nich raczej... Dość nieprzyjazną reakcję.
Z rozmyślań wyrwało Cię trzaśnięcie, dosyć głuche i donośne. Jakby dwa kamienie zderzyły się ze sobą z impetem. Zerkając przez ramię, dostrzegłaś że to Skała właśnie przepołowił owoc gruszy na pół samymi wargami. Fascynujący widok miąższu ściekający pomiędzy grudami kamieni i piasku uświadomił Ci jedynie bardziej, jak potężną moc teraz reprezentowałaś, jak majestatycznie wyglądają Twoje dzieci. Potężni, wytrwali, dumni, noszący symbole Natury niczym najtrwalsze ze wszystkich możliwych herbów.
- Ty głodna, pani? - zapytał Kamień, z widoczną przyganą patrząc na pałaszującego gruszkę brata. Zawsze uchodził za sprytniejszego z tej dwójki. Po chwili jednak zerknął w dół wzgórza, spoglądając na jeszcze nieco zamgloną  i zroszoną chłodną wodą ścieżkę. - My powinniśmy ruszać. Myśliwi móc próba zapuścić las się w. - mimo lekkiej zmiany szyku, komunikat był dla Ciebie dosyć jasny. Czas wyruszać.

Orkowie zabrali ze sobą olbrzmymie złożone ze spiętych skór plecaki, które na ich kamiennych ramionach nie robiły wrażenia. W środku mieli owoce i warzywa z lasu, trochę Tkniętej ziemi, drewna i kamieni, a także wszystkie elementy potrzebne do wykonania prowizorycznego, acz wygodniego schronienia. Zgliszcze dostarczył nam trochę krzemieni na wyprawę i tak się rozstaliśmy.
To ja ruszyłam przodem, przemykając i pokazując tym wielkim głazom najlepsze ścieżki. Nie miałam zamiaru wchodzić do miasteczka na ślepo, dlatego wyszukałam pobliski zagajnik, gdzie wraz z moimi towarzyszami rozłożyliśmy obóz. W małym parowie zbudowaliśmy sobie ukryte przed oczami schronienie, a Skała i Kamień, po zamarciu w bezruchu podczas snu wyglądali na dobrą sprawę jak część scenerii.
Po narysowaniu małego glifu skażenia, który powoli zaczął przejmować ten zagajnik, wyruszyłam na nocny zwiad, by przekonać się o wielkości mieściny oraz ilości mieszkańców, pozostawiając orkom strzeżenie naszego dobytku.
Ta dwójka, gotowa na każdy rozkaz pozostałą w obozie, czuwając na zmianę w razie gdyby coś poszło nie tak. Przy okazji zakryłam ślady orków, które były bardzo trudne do przegapienia, choć niektóre wyglądały jak naturalne dziury w ziemi, o nieregularnych kamieniach oraz kawałkach mchu... Chyba tylko osoba tropiąca szalonego, pokrytego mchem żywiołaka uznałaby to za jakikolwiek ślad... Jednak przezorny lepiej ubezpieczony.
Po tym, ubrałam kaptur i ruszyłam do wioski, poszukując ich źródła wody, ilości domów, przybliżonej ilości mieszkańców, obecności Lithrum oraz Szarych, a także ilości zwierząt gospodarskich oraz potencjalnych Odrzuconych i okolicznych samotnych domów i farm.
(Całonocny zwiad)

Idąc przed stajnię rozprostowywał nie tylko nogi, wyciągając mocno ręce w górę i rozciągając całe ciało, wykonał też kilka zamachnięć rękami w ramionach, łokciach i nadgarstkach. Nie lubił zbytnio bezczynności, długi okres leniuchowania powodował że rozpierała go energia i czuł się źle, a żyjąc za młodu na roli przyzwyczaił się do odczuwania satysfakcji z pracy i poświęconej jej własnej energii.
Mijając miejscowych dokładał starań by traktować ich dobrze, odkłaniał się każdemu, w końcu ryzykowali wiele pozwalając nam tu być. Próbował wydobyć z pamięci kiedy dokładnie mieli nadejść Szarzy po haracz? Dobrze by było przygotować się na takie odwiedziny i odpowiednio ugościć reprezentantów Imperium, a może i zdołają uzyskać w ten sposób zwrot podatkowy? Któż wie, postanowił zobaczyć co przyniesie wola Amanora.
Miles nagle wybudził go z rozmyślań. Jeszcze nie rozgryzł tego elfa, wydawało mu się że nie koniecznie odpowiada mu dowodzenie Simona, ale możliwe że to było tylko złudzenie, a sam elf próbował jego samego rozgryźć. Słuchając elfa ponownie wpadł w zamyślenie, a gdy ciszę między nimi zakłócili zwiadowcy znów się z niego wyrwał.
Słysząc to co mówią zaczęło w nim wrzeć
-Dziękuję Miles, myślę że masz rację, sprowadź mi jeszcze dwóch woltyżerów i hulakę, tak w razie czego.-
Odwrócił się w kierunku zwiadowców dobywając szabli i rzucając im gniewne spojrzenie. Szybkim ciosem płazem i drobnym kółkiem zrobionym końcówką szabli, spróbował rozbroić zaskoczonego czarnowłosego młokosa bawiącego się rewolwerem.
-Nie baw się bronią w mojej obecności, NIGDY!!! Kim ty niby jesteś?! Dziecinnym łowcą wiewiórek, czy żołnierzem samego Amanora, który wie na czym polega jego zadanie?! Chcesz się czymś chwalić? Znajdź mi Szarych i skutecznie pokonaj, a nie marnujesz cenną amunicję i zdradzasz swoją pozycję w trakcie zwiadu. Jeszcze raz się dowiem że któryś z was tak się bawi i karzę wychłostać, a ostatecznie dostaniecie najgorsze prace jakie mamy w obozie!-
Schował szablę i próbował się uspokoić.
-Miles! Wyznacz kogoś do monitorowania kto ile bierze amunicji i w wolnej chwili niech Ghun przygotuje w okolicy chłopakom jakąś wymagającą strzelnicę, z naciskiem na wymagającą.-
Machnął na zwiadowców by ruszyli w kierunku koni i sam z nimi się udał. Widząc swojego konia, czule pogłaskał go po głowie, dał do pyska kostkę cukru na zachętę i zaczął przeglądać sprzęt i rząd. Chciał wiedzieć czy dobrze mu konia ubrali i czy spakowali na niego to co chciał. Jeśli potem miał jeszcze czekać na dodatkowych jeźdźców, wziął szczotkę i dla przyjemności konia, szczotkował mu sierść.

Mimo że nad miastem unosiła się mgła pyłu brudu, Adën z zadowoleniem wypełniał płuca chłodnym, porannym powietrzem ciesząc się kolejnym dniem. W tych ciężkich czasach nie było wielu okazji do uśmiechu, ale takie drobiazgi jak widok swojego oddziału śpiącego po kątach korytarza po nocnej warcie lub rozprostowanie kości o świcie poprawiały nieznacznie jego humor. Jednak gdy tę wątpliwą sielankę zakłóciła niespodzianka nie zdziwił się za bardzo, coś w końcu musiało sprowadzić go na ziemię. Westchnął pod nosem i natychmiast ruszył, by wspiąć się na stojące w pobliżu skrzynie zapewniające mu odpowiednią możliwość obserwacji okolicy. Pozostając w bezruchu dalej podsłuchiwał i obserwował chłopców, a jeśli ci zeszli mu z oczu rozglądał się też w poszukiwaniu innych odstępstw od normalności takich jak ślady w błocie, pozostałości garderoby lub zgubione przedmioty, które mogłyby wskazywać na wcześniejszą obecność osoby poszukiwanej przez chłopaków. Skoro jeden z nich miał nóż, to sytuacja nie może być dla nich taka błaha, a ta osoba musi być kimś istotnym. Czekał w miejscu na rozwój wydarzeń, jeśli młodziaki zrezygnują z poszukiwań lub ominą zajmowany przez nich hangar to uniknie zbędnych interakcji z ludnością miasta, jednak jeśli podejdą zbyt blisko bazy grożąc jej zdemaskowaniem to będzie musiał reagować.

Szybkie uderzenie szablą z płazu w młodzika i wytrącenie mu broni z niemalże mistrzowską precyzją sprawiło że wokoło zapanowała cisza. Nikt zbytnio nie kwapił się odezwać, widząc zdenerwowanego dowódcę, a tym bardziej sam młokos, który najprawdopoboniej spowodował ognisty wykład swego dowódcy, nawet nie ważył się schylić po wytrącony rewolwer. Dopiero gdy Splide odwrócił się na pięcie, pozwalając wichrom wiatru rozwiać poły swego płaszcza i ruszył w kierunku koni, zwiadowcy wyznaczeni do zadania ruszyli nieco nieśmiałym krokiem tuż za nim. Czarnowołosy młodzieniaszek i chłopak nazwiskiem Davies szli na szarym końcu, cali czerwoni na twarzach.
Koń parsknął przyjaźnie, czując jak jego właściciel poświęca mu całkiem sporo uwagi, czesząc jego grzywę, aż do momentu gdy zjawiło się dwóch woltyżerów wraz z jednym hulaką, wszyscy w pełnym uzbrojeniu. Splide wsiadł zręcznie na konia, który był osiodłany niemalże po mistrzowsku, gdy wtem przypomniał sobie, że zbieracze Szarych mogą się zjawić nawet następnego dnia i że zazwyczaj mają ze sobą jakieś zaplecze militarne, na wypadek wszelkiego pokazu oporu.
Z tymi myślami,  grupa zwiadowcza w średnim pośpiechu opuściła okolice wioski zajmowanej przez oddział, powoli kierując się w stronę leśnego traktu. Po porannym wichrze i delikatnej rosie, przyszedł czas na pierwsze oznaki nadchodzącej pogody. Okazało się, że niebo zaczęły przysłaniać szare chmury, zaś słońce raczej postanowiło się schować za nimi, niżeli zaszczycać dzisiaj ziemię swoimi promieniami. Niski lot ptactwa, widocznego nieco ponad koronami zbliżającego się zagajnika, sugerował zbliżający się deszcz.
Po przeszło trzydziestu minutach spokojnej jazdy, grupa zwęziła się, spokojnie i powoli wjeżdżając do lasu. Zwiadowcy pojechali nieco przodem, pozsostawiając zbrojnych i swego dowódcę z tyłu. Las wydawał się o wiele.. Cichszy niżby można by się spodziewać po siedzibie zwierzat. Ćwierkanie ptaków było rzadkie, nie mówiąc już o odgłosach łamanych gałęzi czy szeleście liści. Nawet konie wydawały się tym nieco zaniepokojone.
Po około dwudziestu minutach takiej jazdy, z przodu zwiadu dało się usłyszeć przeciągły gwizd. Zwiadowcy zawrócili do Simona, zatrzymując się parę metrów przed jego ludźmi. Odezwał się rudowłosy młodzieniec, wcześniej przechwalający się umiętnościami strzeleckimi:
- Stado łani, sir. Rozerwane na sztuki i w części pożarte do kości. Co najmniej sześć.- powiedział chłopak, nieco blady i jakby mniej śmiały.

Wraz przebiegnięciem dwójki młodzieniaszków, wzdłuż przecznicy ponownie zapanowała cisza, przerywana jedynie odgłosami wozów parowych przejeżdzających przez sąsiędnią ulicę, do tego jakieś gwizdy, odgłosy i nawoływania sprzedawców, jakieś odległe śmiechy. Dźwięki miasta budzącego się do życia... Sterczałeś jeszcze dobre paręnaście minut na szczycie skrzynkowej wieży, uważnie obserwując uliczkę i pobliskie zaułki, ale nigdzie nie dostrzegłeś żadnych śladów aktywności dwójki młodzieńców. Trochę uspokojony, ale też nieco zaniepokojony, zszedłeś ze swego punktu obserwacyjnego...
Być może znaleźli tego kogo szukali i wybiegli w pogoni z przeciwnej strony budynku. Cóż, tym lepiej dla twojej grupy... Przyglądając się jednak bardziej nawilżonym przez ziemię i wodę miejscom dostrzegłeś odciski prostego obuwia w błocie. W najwyższym razie mogła to być stopa nastolatka, ale raczej wyglądało to na dziecko i to chyba... Ranne? Przyjrzałeś się dokładniej odciskowi stopy i teraz wyraźnie dostrzegłeś nie tak stare krople szkarłtnej krwi. Zerknąłeś wzdłuż przecznicy, w poszukiwaniu dalszych śladów i tropów i wyszło na to, że "ucieknier" rzeczywiście musiał wbiec do magazynu, do którego wkroczyli chłopcy. Nawet nie musieli się za mocno naszukać. Pytanie tylko czy go znaleźli...

Cały ranek i przedpołudnie zajeło wam przygotowanie "chwilowego" legowiska. Twoi skamieniali towarzysze rozstawili namioty, maskowali je elementami flory i przeprowadzili krótki zwiad najbliższego terenu, aby upewnić się, że nie było jakichkolwiek oznak działalności innych, żywych istot w okolicy. Oprócz wielokrotnie powtarzających się śladów kopyt na leśnym trakcie nie odkryli jednakże niczego w miarę choćby niepokojącego. Ty zaś skupiłaś się na tkaniu glifu. Nie do końca jeszcze opanowałaś tę sztukę, ale ta uzależniająca, niezwykła moc przepływająca przez twoje na nowo utworzone żyły i wypływająca z Twoich palców dawała ci poczucie spełnienia i za każdym razem gdy tworzyłaś te znaki, czułaś że wychodzi ci to coraz lepiej. Udało Ci się więc w około godzinę przygotować całkiem kształtny Glif Skażenia, od którego po chwili zaczęła pulsować delikatna, zielonkawa mgiełka, zaścielająć pobliskie kamyczki i skrawki ziemi zgniłozielonym mchem. W tym czasie twoi "ciężcy" zwiadowcy zdołali wrócić ze swojego spaceru. Otrzymałaś myśl-obraz, pokazujący ślady koni na pobliskim trakcie oraz pnie ściętych drzew nieco dalej od niego. Najwyraźniej pobliscy drwale zapuszczali się dość daleko w poszukiwaniu drewna. Tym gorzej dla nich. Gdy orkowie skończyli przesyłanie raportu, poczułaś jak po Twojej szyi przeszedł delikatny dreszcz. Odczułaś niepokój, coś jakby obślizłgy, zimny wąż spełzł wzdłuż twojego kręgosłupa. Coś chyba was obserwowało, w niedalekiej odległośći, schowanej w jeszcze nie do końca przeniknionym cieniu drzew. Po chwili jednak uczucie zniknęło, pozostawiając w twoim umyśle nieprzyjemny ślad wilgoci i chłodu.
- Uhhhh... Zły uczuć- stwierdził powoli skała, rozglądająć sie wokoło.

Znajdując ślady przycupnął przy nich, uważnie je studiując. Cisza wskazywała na to, że najprawdopodobniej jeszcze nic się nie wydarzyło. Ostatni raz rozejrzał się na boki, po czym ostrożnie i cicho wszedł do środka budynku. Pobliskie hangary powinny być mu dobrze znajome, ale osobliwa sytuacja może przynieść niespodziewane. W dalszym ciągu rozglądał się za możliwymi zastawionymi pułapkami bądź innymi elementami otoczenia, które nie powinny się tu znajdować i uważnie nasłuchiwał. Poszukiwał śladów obecności krwawiącej osoby i dwóch chłopaków, jeśli ich dojrzy to będzie ich śledził z bezpiecznej odległości. Oczywiście uważa na swoje tyły i sufit, lata partyzanckiej wojny nauczyły go spodziewać się ataku z każdej strony. W przypadku braku jakichkolwiek poszlak dalej skrada się przez hangar rozglądając się i nasłuchując.

W drodze planował w myślach co zrobić z patrolem Szarych. Miał pewien plan, ale wymagał on znajomości czasu przybycia ich oddziału i ilości posiadanych żołnierzy. Na razie postanowił że po powrocie, dobrze będzie wystawić czujki obserwacyjne z godzinę drogi od wioski, najlepiej we wszystkich ośmiu kierunkach i dogadać szczegóły współpracy z miejscowymi.
Ale to jak wróci. Teraz miał przed sobą szlak i prawdopodobnie nadchodzącą burzę nad głową, a przynajmniej deszcz. Nie specjalnie podobała mu się ta cisza w lesie. O ile przed burzą było zrozumiałe że się życie wyciszało i chowało, to jednak to co widzieli zdawało się być nietypowe, aż nadto wyciszone. Życie w koło wręcz zdawało się wystraszone czymś.
Jego obawy potwierdzili częściowo zwiadowcy na przedzie. Zmarszczył brwii i sięgnął po zwykły rewolwer, wydobywając go z kabury i odbezpieczając. W odróżnieniu od swoich rwących się do walki, a przez to lekko nieodpowiedzialnych chłopaków, palca nie trzymał na spuście, a wzdłuż broni. Po części rozumiał sytuację z wioski, czemu bawili się bronią sypiąc przechwałkami, przecież byli młodzi i każdy chciał czegoś dowieść w swym życiu. Jednak jako dowódca musi być silny i trzymać ich w ryzach, tak aby własną nieostrożnością nie zaprzepaścili tej niewielkiej szansy na zwycięstwo.
Spiął konia i ruszył do przodu wjeżdżając między zwiadowców.
-Chcę się im przyjrzeć osobiście. Za mną. Miejcie broń w gotowości.-
Powiedział spokojnym głosem.
Spiął konia i ruszył z wolna do miejsca z trupami. Gdy tam dotrze, zatrzyma się i przyjrzy się im z konia, a gdy miejsce będzie wyglądać na względnie bezpieczne, zsiądzie aby przyjrzeć się z bliska truchłom. Chciał przeanalizować ślady, spróbować dociec co się stało i co mogło uczynić coś takiego, zwierzę czy bestia?
Żeby nie opierać się tylko na swojej opini, karze reszcie kolejno też przyjrzeć się miejscu zdarzenia i spróbować dostrzec jakieś ślady i wyciągnąć wnioski.

-Rozejrzyjcie się - wysłałam myśl-polecenie do moich chłopców. -Znajdźcie źródło tego... czegoś i przynieście mi je.
Wciąż rozglądając się za powodem nagłego uczucia zimna, wycofałam się za glif i skryłam w jednym z namiotów.
-Przygotujcie się na walkę, chłopcy."

Poprzez gęstwiny leśnej głębiny, dotarliście po paru minutach do miejsca o którym wspomnieli zwiadowcy. Rzeczywiście, były to rozstaje dróg, z których jedna ścieżka prawdopodobnie musiała łączyć się z głównym traktem podróżniczym i prowadziła na zewnątrz, poza gęstwiny lasu, zaś druga, nieco węższa i ciemniejsza, musiała zostać wydeptana i przemierzona co najmniej paręnaście razy. Widać było na niej połamane gałęzie i zagłębienia w ziemi, jakby od... pazurów?...
Simon zeskoczył ze swego wierzchowca, podchodząc ostrożnie do resztek pozostałych ze zwierzyny opisanej mu przez jego ludzi. Rzeczywiście, byli to roślinożercy i to całkiem sporych rozmiarów. O ile jednakże spojrzenie pułkownika nie było w stanie wyłapać jakichś istotniejszych szczegółów na szczątkach, każdy z jego podkomendnych miał co do dodania.
 - Gardło Ewidentnie musiał przegryźć jakiś wilk- prawił jeden ze zwiadowców, trzymając swojego wierzchowca nieco z tylu.- Widziałem podobne wypadki u siebie na wsi, dawno temu. To musiał być jakiś podobny drapieżnik.
- Ta? A co z pazurami?- zapytał kąśliwie towarzyszący Ci Hulaka, przyglądając się zarówno szczątkom zwierzęcia, jak i śladom w ziemi od niego prowadzącym. - To nie są szpony bestii czworonożnej. Ten stwór atakował z dwóch łap, widać to po celności uderzeń pazurami i bliskości rozcięć. Musiał mieć dobre podparcie u podstawy stania. Zresztą, zobaczcie..- mężczyzna w płaszczu zeskoczył z konia, trzęsąc przy tym swoim uzbrojeniem i stanął obok Simona, wskazując miejsce gdzie brakowało sporej części tułowia. - To Ewidentnie odcięto, a nie oderwano. Włókna są zbyt równo oddzielone..  Sir, mam wrażenie, że to mógł być zwierzołak.-
Pośród ludzi Splide'a zapadła cisza, przerywana jedynie sapaniem i rżeniem koni.

 Nie znalazłszy żadnych śladów na ulicy, Adën bardzo ostrożnie i po cichu wkroczył do hangaru magazynowego, w którym wcześniej zniknęła dwójka młodzieniaszków. Półelf wykorzystał więc panującą wokoło ciszę i zakradł się przez uchylone drzwi magazynowe do wnętrza hangaru. Jak można było się domyślić, większość pomieszczeń w tej dzielnic, hangar wyglądał na praktycznie opuszczony. Nieliczne skrzynie transportowe świadczyły być może o jakichś drobnych przedsiębiorcach płacących grosze za przechowywanie swoich towarów w tym miejscu, jednakże większość rusztowań technicznych i łańcuchów podtrzymujących wyglądała na zardzewiałą i zapomnianą. Adën uważnie rozglądał się na wszystkie kierunki, przechodząc pomiędzy resztkami starych, skrzyń, odłamkami, zabrudzonego kolorowego szkła i zwojami przetartych lin. Wtem jednak nagle zatrzymał się, słysząc niespodziewane odgłosy z innej części hali magazynu. Głosy niosły się delikatny echem, toteż Fowler ruszył powoli w ich kierunku, schodząc do kucu i wytężając swoje spojrzenie w półmroku. Wtedy to właśnie dostrzegł dwójkę tamtych chłopaków, a właściwie ich sylwetki, krzątające się przy zbiorowisku nowych skrzyń, prawdopodobnie bardzo uważnie je przeszukując.

Twoi skamienieli orkowie powoli ruszyli w kierunku ciemnych zarośli wskazanych przez Ciebie, zaś Ty sama powoli wycofała się do wnętrza namiotu, czując wewnętrznie jak wzgórze na którym przystanęliście powoli zaczyna emanować delikatną aurą energii Splugawienia. Otrzymywałaś stałe raporty i obrazy przychodzące od twoich podwładnych, którzy po paru minutach weszli w zarośla, poszukując jakiegokolwiek przeciwnika. Z tego co jednak tam zobaczyłaś, i co oni Ci przekazali, można tam było zobaczyć jedynie delikatnie grudy ziemi przypominające ślady po orających pazurach, zaś nieco dalej, odciski końskich podków w ilości co najmniej oddziałowej.

Uważnie wysłuchał swoich podkomendnych, przyglądając się z bliska miejscu zdarzenia. Po chwili zamyślenia przerwał ciszę, spoglądając na skrzyżowanie.
-Ta leśna ścieżka wydaje się wydeptana przez napastnika. Jak myślicie, ile mają poszczególne ślady?-
Do wydeptanej ścieżki zbliżył się jeden ze zwiadowców, przycupnął i kolejno oglądał ślady. Po chwili odezwał się:
-Będzie z siedem i pół centymetra, sir. Odciski są regularne, musiał biec.-
-Zastanawia mnie bardziej czy napastnik nie będzie nosić łupu na raty, odkrawając kawałek po kawałku. Dobrze było by wiedzieć czy był tu kilka razy, czy może raz i czy było to niedawno. Przecież może być niedaleko.- odpowiedział mu Simon.
-Z tego co wskazuje ścieżka i tropy, to może chodzić tędy często, ale akurat ten atak wydaje się jednorazowy. Ścieżka jednak została wydeptana dosyć dawno.- ocenił drugi ze zwiadowców.
Simon stał w zamyśleniu, analizując sytuację. Będzie musiał poinformować w wiosce by ludzie trzymali się na baczności idąc do lasu, ale póki nie załatwi sprawy nadchodzącej grupy szarych, nie będzie mógł zrobić obławy. Oczywiście to są plany gdyby miał to być potwór. Simon miał drobne przeczucie że z istotą tą można by spróbować się porozumieć, a jeśli tak, to mogłaby dać spory wkład w ich sprawę. Podszedł do swojego konia i upewnił się czy spakował z podręcznych rzeczy kartkę i węgiel. Mając to, spojrzał jeszcze na hulakę twierdzącego że to może być zwierzołak.
-Mówiłeś że prawdopodobnie to zwierzoczłek. Wiesz coś o nich więcej? Są komunikatywne? Mają jakieś konkretne zwyczaje?-
-Nie wiem zbyt wiele, sir. O ile mogą posiadać cześć ludzkich zachowań, to dosyć trudno domyślić się konkretnego gatunku po tropach, aczkolwiek wszystko zależy też od tego czy mają tak od urodzenia czy to wynik klątwy lub rytuału.... W każdym razie, napewno są groźne.- odpowiedział mu hulaka.
Simon ostatni raz zlustrował otoczenie, po czym napisał na kartce drukowanymi literami we wspólnym języku: "Ty który zabiłeś te zwierzęta, dam ci jedzenie i schronienie w zamian za służbę. Udaj się na skraj lasu, od strony wsi i czekaj na mnie."
Następnie nabił kartkę na gałąź jednego z drzew przy drodze, starając się ją umieścić tak by nie zwiało jej zbyt łatwo. Wziął też jeden z kawałków mięsa i obsmarował krwią korę mniej więcej na wysokości powieszonej wiadomości.
Gdy skończył wsiadł na konia i spojrzał po swoich ludziach.
-Na razie ta sprawa musi poczekać. Kontynuować patrol.-

Ruszyłam ku śladom z lekkim niepokojem przyglądając się szczególnie pazurzastym łapom. Staram się policzyć ślady kopyt. Czyżby ten oddział za czymś podążał i przegapili naszą małą polankę? A może wręcz przeciwnie, wiedzą gdzie jesteśmy... To miejsce nie wydawało się już tak bezpieczne jak jeszcze sekundę temu.
-Zgliszcze, Beor - Wysyłam wiadomość do odpoczywających Tkniętych.- Spakujcie się, weźcie zapasy. Będę Was tu potrzebować.Tutejsze lasy roją się... od zwierzyny.
-Skała, pilnuj miejsca i czekaj za resztą. Kamień, pójdziesz kawałek ze mną, i ukryjemy Cię w jakiejś rozpadlinie, byś mógł szybko przybiec.
Okrywam się płaszczem i wyruszam do wioski, na zwiady.

Zaciekawiony zachowaniem niespodziewanych gości przycupnął w cieniu i obserwował ich poczynania. Starał się dostrzec jakichkolwiek oznaczeń na skrzyniach, mogących wskazać mu ich pochodzenie albo rodzaj przenoszonego ładunku. Słuchał uważnie dialogów młodzieńców, ale nasłuchiwał również dźwięków otoczenia, będąc świadomym, że ta dwójka to niekoniecznie muszą być wszyscy zainteresowani nieznanym ładunkiem. Starał się również przeanalizować wygląd oraz zachowanie młodzieńców i dojrzeć, czy mają przy sobie jakąś broń.